De Top2000 hangt in de lucht, de oliebollen liggen in het schap en zo kun je het op je klomplaarzen aanvoelen: de jaarwisseling komt eraan. Het is weer de geijkte tijd om na te denken over al wat er het afgelopen jaar is (of juist niet is) gebeurd én om vooruit te kijken naar het nieuwe jaar.
Als ik nu terugkijk, kijk ik even wat verder terug en denk ik na over de afgelopen twee jaar. Een periode die begon met afscheid nemen van mensen en verwachtingen. Maar ook, wellicht meer nog, een periode waarin ik me goed bewust werd van al het moois in mijn leven. Een tijd waarin ik bijvoorbeeld mijn liefde voor hardlopen herontdekte en veel plezier beleefde aan gefreubel met stoffen en papiercreatieve uitingen. Het starten van deze blog hielp me bij het focussen op de leuke dingen (hoe klein ook). Al zou enkel Google mijn lezer zijn, dan was de blog alleen daarom al waardevol.
Het komende jaar hoop ik volop te blijven lopen, naaien en wat al niet meer. Ideeën genoeg! Maar wat betreft het bloggen doe ik een stapje terug en word ik enkel een enthousiaste blog-lezer. Zo hoop ik naast mijn nieuwe werkweek genoeg tijd en rust in mijn hoofd te houden voor al dat moois in het leven; familie, vrienden, hobby's en, jawel, zelfs een lieve vriend.
Het bleek dat niet enkel Google mij wist te vinden en daarom wil ik ook u, beste lezer, in deze laatste post hartelijk bedanken voor uw interesse. Uiteraard ook alle goeds en veel moois gewenst voor het nieuwe jaar!
Goed, ik dacht dus dat ik Sinterklaas zo fantastisch vond vanwege: gedichten, surprises, cadeautjes, blije kinderen, volwassenen zo blij als een kind, chocoladeletters en meer van die zaken. Al met al meer dan genoeg redenen om er jaarlijks weer naar uit te kijken.
Maar vandaag ontdekte ik hier een geweldige nieuwe reden om Sinterklaas toch vooral hoog te houden. Zeker mensen zoals ik. Hij is ook de beschermheer van kledingmakers, bakkers én ongehuwde meisjes. Een held met een chocoladehoofdletter H dus! ;-)
Gister was het weer wereld postdag! Nu heb ik daar weinig mee, maar dat betekende wel dat het alweer een jaar geleden is dat ik mijn eerste PostCrossing kaartje mocht ontvangen. Inmiddels staat de teller op 58 kaartjes verstuurd en 58 kaartjes ontvangen. Eerlijk is eerlijk, soms krijg je een kaartje waarvan je denkt "tja". Maar des te leuker is het dan om kaartjes te krijgen waar je echt even blij van wordt. Soms van de kaart zelf, soms van de mooie tekst achterop. Graag deel ik een paar favorieten met u:
Goed, 't klinkt u allemaal toch nog wat stoffig en kneuterig in de oren? Geeft niks, dat komt vast door de instant-filter over de foto's hierboven - en anders, ach, heerlijk kneuterig is ook heerlijk ;-)
Jaaaa, ik heb de zelf-maak-spirit weer flink te pakken. Er is weer een lijstje met allerlei kledingstukken die ik nog graag eens wil maken, er wordt serieus gekeken naar een nieuwe naaimachine en met veel plezier ga ik naar de wekelijkse naailes. Op dit moment ben ik daar bezig met een trui. Hopelijk kan ik het resultaat snel met u delen.
Mijn huidige enthousiasme komt na een periode waarin ik wat minder kleding heb gemaakt. Er was een zomerstop van naailes, een naaimachine met kuren en eigenlijk gewoon tijd voor andere dingen. Toch kan ik nog twee maaksels met u delen. Wellicht biedt het wat inspiratie voor u :-)
(1) Mijn eerste little-black-dress:
Vorige winter en afgelopen voorjaar heb ik flink wat lessen besteed aan een little-black-dress. Met dank aan de goede begeleiding, ben ik best een beetje trots op het eindresultaat en blij met zo'n basisstuk in mijn kledingkast. Patroon volgens Knipmode mei 2012.
(2) Stippen-shirt:
Na het zwarte jurkje wilde ik graag een eenvoudig projectje tussendoor. Ik koos voor een patroon van een ruimvallende trui (kort van voor, lang van achter) en ik ging voor een grijze tricot stof met stippen. Toen ik het shirtje in elkaar had, moest ik echter wel heel erg wennen aan het "ruimvallende" karakter. Een domper. Gelukkig zit onze docent vol met goede ideeën om kleding te customizen. 't Shirtje werd flink aangepast: schouders kwamen hoger, taillering werd aangebracht, stiksels werden met dubbele draad gestikt voor extra speelse accenten, en: er kwamen duimsgaten! Boy do I love those! Verder is het shirtje afgewerkt met wat knoopjes en vond ik bij de Hema een bijpassende sjaal. Al met al ging er meer tijd in zitten dan ik had voorzien (vandaar dat ik nu eerst even een eenvoudige trui maak, heus!), maar kijk dat meiske eens blij zijn:
Duimsgaten en knoopjes!
Duimsgaten kun je zelf trouwens heel eenvoudig in een shirtje zetten: gewoon een stukje stiksel openwerken of openlaten en de uiteinden voor de opening goed vastzetten :-)
Wie weet dat ik graag vegetarisch eet, dochter ben van een boerenzoon én graag schattige dierenplaatjes pin op Pinterest, zou gemakkelijk denken dat ik een dierenvriend eersteklas ben. Maar pas op, dieren en Miek zijn vaak geen goede combinatie. Zo ben ik een tikkie bang voor dieren (katten in 't bijzonder), wat de dieren dan weer oppikken en ze minder gezellig maakt richting mij. Et voilà: een ongemakkelijke cyclus. U begrijpt, ik zou nog beter stuntvrouw kunnen worden dan dierenarts.
Maar met enige afstand tussen mij en de dieren, gaat alles een stuk beter. En jawel, dan kan ik ook enorm genieten van alle fauna. Bijvoorbeeld van dieren op en rondom het water: futen en eenden.
Deze zomer ben ik enthousiast openwaterzwemmer geworden. In de lokale recreatieplas zwemmen met een avondzonnetje erbij, prachtig. Op warme dagen deel je het water vaak met dieren van het menselijke soort, maar op de koelere dagen, zwem je vooral tussen de watervogels. Futen bijvoorbeeld. Dat zijn die mooie vogels die hun jongen als veerpont ronddragen over het water:
Bron: www.nationalgeographic.nl
Maar futen zijn ook vogels die zo onderwater duiken en dan.... ja, wat dan eigenlijk? Een beetje bang dat ze dan een onderwateraanval beramen, heb ik dit toch even uitgezocht. Ik leerde dat het wegduiken gelukkig meer een vlucht- dan aanvalstactiek is en ik dus zonder (al te grote) angst kon blijven zwemmen. Daarnaast leerde ik dat futen een mooie balts kennen. Kijk, daar kan ik nou ook van genieten:
De vijver naast mijn flat is een minder geschikte plek om zelf te zwemmen, maar is dit jaar wel weer de thuisbasis van een eendengezin. En dat levert pure entertainment op als ik het raam uitkijk, ook leuk. Waar ze eerst als kleine bolletjes achter elkaar aan keutelden en het water in hopten voor hun zwemlessen, zijn de kleintjes inmiddels groot en racen ze elkaar graag achterna over het water.
Het gezin Eend was dit jaar extra bijzonder. Want waar voorgaande jaren het aantal mini eendjes nogal eens drastisch afnam, zijn dit jaar alle acht kuikens groot geworden. Met dank aan vader Eend, een brandgans. Hoe dit vaderschap biologisch in elkaar steekt, is me een raadsel, maar als stoere papa heeft hij zijn taak met verve vervuld. Hij maakte zich groot als er gevaar dreigde en hield samen met moeder Eend de groep goed bij elkaar. Een mooi gezicht. Inmiddels kan ik mama Eend niet meer van haar dochters onderscheiden, maar papa Eend blijft duidelijk de heer des vijvers. Helaas kon ik ze niet zo mooi op de foto krijgen als dat ik ze vanuit mijn raam kan zien, maar voor het idee, hier een kiekje van mijn geliefde buren, familie Eend:
Fijne dierendag!
P.s.: Inmiddels wordt de familie wel een beetje luid. Ze kunnen allemaal kwaken. Vooral 's ochtends vroeg. En tja, dan realiseer ik me toch weer dat mijn dierenliefde ook in dit geval nóg groter is met een beetje afstand ;-)
Hoera, het is oktober! De maand begon afgelopen woensdag met de wereld-vega-dag, is inmiddels volop bezig met de VeganChallenge en staat halverwege ook nog eens stil bij de wereld-voedsel-dag. Al met al een mooie aanleiding om wat te posten over lekker plantaardig eten.
Ach, kon men de burger maar zo van het kaft pakken!
In de afgelopen weken probeerde ik een paar recepten uit het boek "De vegarevolutie" van Lisa Steltenpool. Het boek begint met een mooie introductie op plantaardig eten (waarom je 't zou willen, waar je op moet letten) en een aantal eenvoudige plantaardige alternatieven. Bijvoorbeeld "vegan kwark" op basis van zijden tofu. Zelf maak ik 'm door (1) een bakje zijden tofu, (2) een bakje frambozen, en (3) twee eetlepels jam even kort in de blender te doen. Heerlijk voor na het sporten. Of beter gezegd: gewoon heerlijk.
Plantaardige kwark
Het boek vervolgt met een aantal heel toegankelijke recepten voor o.a. ontbijt, lunch, diner en lekkere zoetigheden. Het quinoa ontbijtje met perzik en abrikoos komt, zij het soms wat aangepast, inmiddels regelmatig hier op tafel. Ook de eenvoudige "power koekjes" van banaan, havermout, rozijnen en chocola zijn een blijvertje.
Powerrrrr koekjes!
Inmiddels heb ik het boek weer ingeleverd bij de bieb en ben ik benieuwd bij wie het boek en de gerechten deze maand op tafel komen.
Zelf vind ik de maand oktober trouwens vooral leuk vanwege het mooie herfstweer dat je kunt treffen en de uitnodiging van het seizoen om zowel buiten met je laarzen door de bladeren te schoppen als binnen lekker weg te kruipen met een boek en dekentje. Voor een vega-maaltijd ben ik immers het hele jaar wel in ;-)
Goede voornemens en boodschappenlijstjes ten spijt, lukt het me af en toeregelmatig om alsnog met impulsaankopen de supermarkt uit te komen. Gelukkig maken sommige van deze aankopen me thuis nog net zo blij als toen ik ze in de winkel ontdekte. Een goed voorbeeld zijn de theeën van Clipper.
In de mooi gekleurde kartonnen doosjes, met opdrukken als "natural, fair & delicious", en met smaken waar je spontaan nieuwsgierig naar wordt, schreeuwen deze theetjes "neem me mee Miek!".
Met de varianten "green tea with lemon" en "lemon and ginger infusion" was ik al langer bekend en in love, maar onlangs ontdekte ik ook nog: "raspberry leaf infusion", "raspberry & mint green tea", en "chai green tea". Vooral deze laatste twee zijn mooie aanwinsten voor de theedoos.
U begrijpt, deze theetjes hebben een plaatsje veroverd op mijn boodschappenlijst, zodat ik er standaard van kan genieten en ruimte over heb voor nieuwe impulsaankopenontdekkingen ;-)
Op internet kwam ik de term overnight oats al vaker tegen en ik had zelfs al eens een recept gepind. Het klinkt namelijk ideaal, een soort "slapend koken": 's avonds voeg je wat dingen samen en - tadaaa - 's ochtends staat je ontbijtje klaar. En met dank aan de havermout nog een verantwoord begin van de dag ook.
Een tikje huiverig voor het resultaat had ik het zelf echter nog nooit gemaakt. Maar nu het zulke warme dagen zijn en ik als vanzelf in een wat luier ritme ben geraakt, werd het hoogtijd deze koude en gemakkelijke havermoutvariant eens te proberen. Een prettige ontdekking! Het recept paste ik aan naar wat ik in huis had en zo werd het ook direct plantaardig. Het resultaat is niet echt fotogeniek, maar de smaak is prima!
Wat gaat erin?
1/2 cup yofu naturel (plantaardige yoghurt)
1/2 cup amandelmelk
1/2 cup havermout
3 theelepels rietsuiker
1 theelepel kaneel
1 eetlepeltje chiazaden
En hoe dan verder?
(1) Voeg alle ingrediënten samen in een afsluitbare pot, roer het geheel goed door
(2) Zet het weg in de koeling voor een uurtje of acht
(3) Enjoy, bon apetit and have a nice day!
Verfrissende smoothie
De bovengenoemde amandelmelk kun je ook gebruiken om lekkere ijssmoothies te maken. Heerlijk fris op een warme dag en nog gezond ook. Met de ingrediënten in huis is het gewoon een kwestie van alles in de blender, serveren en dan lekker oplepelen. Easy piecy :-)
Zoals je wellicht op mijn blog al had gelezen, is mijn fiets (a.k.a. "Blockbuster") twee weken geleden gestolen. Balen. Gelukkig kon ik afgelopen donderdag eindelijk de vervanger ophalen. Fijn.
De volgende dag vertrok ik voor een weekendje Groningen. (Ben je er toevallig een beetje bekend? Een aanrader hoor - en niet alleen vanwege de vele fietsen.) Vandaag kwam ik weer thuis en hoopte ik mijn nieuwe fiets eens te kunnen testen. Tot mijn verbazing bleek de afgesloten berging echter leeg en mijn fiets weg.
Opnieuw deed ik aangifte van diefstal, ging ik langs de rijwielhandelaar en weer wacht ik op mijn vervangende fiets. Opnieuw betaal ik de verzekeringspremie, betaal ik bij aan de fiets en koop ik een nieuw slot. Mijn vakantiedag en -geld had ik liever anders besteed. Maar dat, beste Fietsendief, is niet waar ik het meest van baal.
Aangezien je weet waar mijn fiets stond, weet je ook in welke wijk mijn huis woont. In een echte kansenbuurt; volgens de één kansarm, volgens de ander kansrijk. In een groene wijk ook, waarbij de één denkt aan de wietplantjes binnen, de ander aan de grasveldjes en enorme bomen tussen de flats.
Zelf kies ik ervoor mijn wijk met een optimistische, hoopvolle en ietwat naïeve houding te beleven. Zo groet ik iedereen graag, vraag ik me vooral niet af hoe sommige buren in hun onderhoud voorzien, en ben ik intens blij als er spontaan iets wordt opgeruimd. Met deze houding wordt mijn leven een stuk zonniger (en misschien die van mijn omgeving ook een beetje). Als mensen horen waar ik woon en een wenkbrauw optrekken, vertel ik enthousiast over mijn lieve Marokkaanse buurvrouw en de vriendelijke buurmannen. Dan vertel ik ze dat ik me niet onveilig voel en blij ben met mijn woning.
Maar als ik in twee weken tijd twee keer mijn fiets kwijtraak en als de berging die ik deel met buren geen veilige plek blijkt, maak je het me wel heel lastig mijn optimisme vast te houden. Daar baal ik het meest van. Moet ik mijn buren voortaan groeten en ondertussen denken: heb jij soms mijn fietsen gestolen? Ik hoop het niet. Ik baal er zo van, want in een wereld als de onze, waarin we van genoeg rottigheid weten en de rottigheid na een vliegramp ook weer hard voelen, lijken optimisme en vertrouwen in de medemens, op kleine en grote schaal, juist zo hard nodig.
Tot zover mijn relaas. Ik ben nieuwsgierig naar jouw visie. Misschien zie jij het allemaal wel heel anders. Zullen we het er eens over hebben, bijvoorbeeld tijdens een fietstochtje? Daarvoor mag je natuurlijk gerust mijn fiets eens...lenen.
Het was een woelige nacht. Ik vermoedde dat het kwam door de stand van de maan, het weer of misschien mijn koffieconsumpties overdag. Hoe dan ook, er leek iets te knagen waardoor de slaap mij slecht kon vasthouden. In de ochtend ontdekte ik wat dat geknaag ook wel eens geweest zou kunnen zijn: het doorknippen van mijn fietsslot. Totaal onverwacht bleek ik afscheid te hebben moeten nemen van mijn Batavus Blockbuster. Pijnlijk.
Natuurlijk, laten we wel wezen, het gaat hier om een fiets: een middel van transport, iets materieels, vervangbaar. En het overkwam mij: iemand die ook prima kan lopen (dit nota bene voor haar plezier doet), iemand met voldoende tijd om een alternatief vervoersmiddel te regelen, ja, zelfs iemand met een fietsverzekering.
Maar toch, beste Blockbuster, dat iemand je te lijf is gegaan met een tang of slijptol, je zo in het donker van de nacht heeft meegenomen in een busje of op een kar, dat iemand je wellicht zal overgieten met verf en je vervolgens aan zal bieden voor een "schappelijk prijsje" terwijl je mij zoveel waard was... Dat zijn geen fraaie gedachten. Ik was namelijk zeer op je gesteld.
Dagelijks door weer en wind de wereld over - of toch in ieder geval Enschede door - dat smeedt een band. En wat had je mooie banden! Heel dikke met geen enkel lek in ons hele samenzijn. Je wist me altijd vooruit te helpen, achteruit was voor jou simpelweg geen optie. In lastige situaties schakelde je zo bij en wist je me weer op het juiste pad te krijgen. Je frame zo stoer en tegelijk zo vrouwelijk, jij wist echt iets uit te dragen - zo veel meer dan alleen de wekelijkse boodschappen.
Bedankt, mijn lieve Blockbuster, voor dat alles. Je was een droomfiets.
Met breien heb ik een beetje een haat-liefdeverhouding. Zo graag ik het wil kunnen, zo groot is de frustratie wanneer het even misgaat. Ooit hoop ik een Noorse trui te breien en een paar heerlijk warme sokken voor in de winter, maar voorlopig houd ik het bij "basic breien". Dat is breien zonder frustraties. Ideaal.
In de categorie basic breien maakte ik een paar jaar geleden een hoesje voor mijn telefoon. Een hoesje dat inmiddels een beetje begint te slijten, maar nog steeds prima voldoet. Onlangs wilde ik wel weer eens iets breien, maar dan wel iets groters en stoerders natuurlijk. Het werd: een tablethoesje! Aan originele ideeën geen gebrek hier, ziet u ;-)
Voor beide hoesjes breide ik een lapje (in gerstekorrel met aansluitend een stuk in boordsteek) die vervolgens aan de zij- en onderkant werdvastgezet. Het precieze aantal steken en toeren heb ik niet geteld, maar dankzij de rekbaarheid past het hoesje al snel!
Met mijn ogen dicht en de zon op mijn gezicht droom ik mezelf graag naar een terras in een authentiek Italiaans stadje. Waar ik als echte Italiaanse nip aan een heerlijke cappuccino in de ochtend.
Met mijn ogen open, mijn 1m82 lengte en blonde haren is er echter slechts één conclusie mogelijk: ik ben een heel-hollands-meisje. Soms best jammer, maar ach, het heeft ook voordelen. Want als echte Nederlander kan ik gerust schaamteloos op elk moment van de dag genieten van een (soja)cappuccino. U begrijpt, dat doe ik dan ook graag ;-)
Een opleiding tot barista of een workshop latte art staat nog op mijn bucket-list, maar thuis alvast wat rommelen met een cacaostrooier en sjabloontje is ook al heel leuk. En makkelijk, kijk maar:
Van het echt werk kan ik voorlopig alleen nog dromen. Maar gelukkig gaat me dat gemakkelijk af, zo in het zonnetje met mijn ogen dicht.
NB: Zelf gebruikte ik een restje stevig karton, dat ik later geplastificeerd heb. Een restje plastic is natuurlijk helemaal ideaal.
Vroeger was niet alles beter, maar toen ik klein was, waren sommige dingen wel makkelijker. Zo ook het uitspitten van de kledingkast. Echt zin had ik daar nooit in (mijn prioriteiten lagen bij buitenspelen, poppen en kleien), maar met dank aan mijn moeder werd er uiteindelijk toch vrij efficiënt gekeken wat eruit kon. Wat overbleef ging in nette stapeltjes retour richting kast. En dan kon er weer een jaartje zorgeloos gespeeld worden, heel fijn.
Tegenwoordig moet ik dat uitspitten toch echt zelf doen en ik merk dat dat best lastig kan zijn. Want wat mag er nou precies weg? En waar moet het naartoe?
Waren er vroeger twijfelgevallen dan was de oplossing: aantrekken. Past het nog dan blijft het, is het te klein dan kan het weg. Easy piecy. Tegenwoordig blijft mijn lengte echter gelijk en blijven zelfs te kleine kleren met wat wishful-thinking ("tuurlijk pas ik hier wel weer in!") gerust weer een jaartje hangen. Tip: weinig passen.
En waar je vroeger nog kon denken: dit is echt zoooo niet meer hip (!), realiseer ik me nu dat streepjes heus weer een keer mode worden na een seizoen stippen (of andersom). En je zult toch net zien dat paars weer helemaal terugkomt dit najaar. Om nog maar te zwijgen over herinneringen en gedachten als: gekocht op vakantie / was echt een koopje / hier heb ik echt veel voor betaald / past prima bij... / stel dat ik nog eens.. Tip: niet te lang nadenken.
Ben je er dan eindelijk over uit wat weg kan, is de vraag nog: waar gaat het naartoe? De kledingcontainer? De tweedehandskleding winkel? Of kan ik het stofje misschien nog gebruiken voor...? Mijn ervaring is dat hoe langer de stapel kleren om weggebracht te worden in 't zicht blijft, hoe groter de kans is dat stukken toch weer in de kast verdwijnen. Tip: spullen snel op weg helpen naar een nieuwe eigenaar.
Of wijsheid ook bij mij met de jaren komt, betwijfel ik nog ten zeerste, maar in het uitzoeken van mijn kledingkast ben ik gelukkig wel wat handiger geworden. Weinig passen, snel beslissen en weg = weg. Zo krijg je het snelst weer nette stapeltjes en blijft er de meeste tijd over voor leuke dingen. Net als vroeger :-)
Voor ik het goed en wel doorhad, begon vandaag alweer derde paasdag en waren de eerste twee alweer voorbij. Gek hoor, hoe een lang weekend zo snel voorbij kan gaan. Maar wel een goed teken. 'k Hoop dat u ook een genoeglijk paasweekend achter de rug heeft.
Zelf genoot ik van tijd met vrienden en familie. 't Werd een weekend met samen lekker eten, luieren in de zon, tijdens de buien genieten van Suits en tussendoor veel paaseitjes. Oenny was er ook bij. En vond het geen probleem te poseren voor de camera (check die smile!)... ;-)
Misschien viel mijn oog op "snow" vanwege de wat koudere dagen, maar - mezelf kennende - zal het eerder "cake" zijn dat mijn aandacht trok ;-) Hoe dan ook, met de film "snow cake" vertrok ik dit weekend uit de bieb. 't Was een gokje, want ik had er nog niet van gehoord en het was weer eens wat anders dan de (ik geef het eerlijk toe) voor mij gebruikelijke romcoms.
't Bleek een rustige film met een eenvoudig plot. Een film die desondanks boeide tot het eind, een knappe combinatie. De film laat prachtig hoe het is mensen echt te accepteren en lief te hebben zoals ze zijn. Mooi om bij stil te staan. Een aanrader - ook voor warme dagen.
En dan is het opeens alweer april, geeft de klok zomertijd aan en is het buiten verrassend warm. Fijn, hè?
Om eerlijk te zijn, genoot ik eerder ook al volop van zomerse taferelen. 'k Mocht namelijk een paar weken naar zonnig Australië! Inmiddels ben ik weer helemaal thuis en lijkt Australië ver weg. Maar...gelukkig hebben we de foto's nog! ;-)
Sydney: Opera House en skyline
Reisselfie bij Bondi Beach
De mooiere zwembaden! (@Bondi)
The Three Sisters @ Blue Mountains
Blue Mountains
Sunrise surfing @ Port Macquarie
Banana bread, bijna dagelijks op het menu! Jumjum!
Toen ik gister op expeditie ging naar de supermarkt voor wat extra vitamientjes en paracetamol ontdekte ik "La Maison Victor". Een dik blad vol inspiratie voor naaisters en andere creatievelingen die graag kleding (en accessoires) maken. Of zoals ze het zelf noemt: het creatieve huis voor eigentijdse zelfmaakmode.
'k Werd er nog blijer van dan van het fruit in mijn mandje, dus leek het me geoorloofd (puur in het kader van "zelfzorg" uiteraard) het blad te kopen.
Eenmaal thuis installeerde ik me snel weer op de bank en liet me volop inspireren door het blad met patronen voor leuke jurkjes en shirtjes. Daarnaast waren er patronen voor heren- en kindermode, handige tips-and-tricks, haak-en breipatronen en wat al niet meer. Allemaal gecombineerd met hippe fotografie. Een soort 101-woonideeën, maar dan gericht op mode. Kortom: 162 pagina's moois :-)
Oh, ik kan ik echt niet wachten tot mijn handen weer in de weer kunnen met andere stof dan die van de zakdoeken! ;-)
Vorige week werden de brievenbussen in de flat vervangen. Ongetwijfeld met het oog op Valentijnsdag (er wonen best wat lieve mensen in de flat). Vrijdag mocht ik het nieuwe postvakje openen. Toch altijd even extra spannend op 14 februari. En jawel, er was er post! Het weekendkrantje lag in de bus! Kei leuk, want ik houd ook enorm van het weekend. Een beantwoorde liefde dus. Net wat je hoopt bij Valentijns post ;-)
Dat de nieuwe brievenbus verder niet tjokvol kaartjes zat, was misschien maar beter ook. Ik was namelijk stiekem al weer aan de haak geslagen ...
Onder het genot van kopjes thee, een serie of twee en de film ("The truth about love" - over wat een valentijnskaart al niet kan doen!) haakte ik de afgelopen dagen een gemakkelijke colsjaal. Voor het patroontje keek ik hier. Op deze prettige blog vond ik in het najaar ook al inspiratie voor een colsjaal, toen werd 't een witte in irissteek.
Echte winterof niet, ik word wel blij van zo'n zachte warme stof dicht bij je hart. Zeker in het weekend :-)
(Kopje van FlyingTiger, kaart van BureauBewust en een boek uit de bieb)
Zomaar.
Een dagje op pad. Met de trein. Naar Utrecht. Rondgedwaald in het Centraal Museum. Koffie en thee gedronken met een vriendin. Samen winkeltjes bezocht. Onderweg gelezen in Brodecks verslag.
Heus,
ik ben best een beetje stoer. Spinnen verwijder ik zonder een kick te geven en van
spruitjes eet ik gerust een dubbele portie. Maar in een aantal zaken ben ik
minder heldhaftig. In de liefde en alles wat daaraan voorafgaat in het
bijzonder. En dat is niet zonder reden: de kans dat het “iets” wordt is klein en dan is
de kans dat “iets” ooit misloopt nog aanwezig ook. Veilig opstellen aan de
zijlijn is doorgaans dan ook mijn modus
operandi.
Hoewel
de zijlijn een heerlijk rustige plek kan zijn, vol ruimte voor een haakwerkje,
besloot ik me voor de verandering toch eens wat moediger op te stellen. Ik besloot de eerste stap(pen) te
zetten. Er gewoon eens voor te gaan. En jawel, beste lezer, niet zonder resultaat: het is aan! Dikke mik,
dat hardlopen en ik. Van een duurloopje door de bossen tot intervallen op de
baan, het is volop genieten. Heerlijk.
Euforie
met af en toe toch wat twijfel. Stel dat ik (ondanks de liefde van nu) later
alsnog word afgewezen door mijn eigen lichaam en het hardlopen niet meer zal gaan? Een pijnlijk vooruitzicht. Maar
niet één om lang bij stil te staan en zo minder van het lopen nu te genieten. Want ach, wie weet ligt er later, mocht het toch stuklopen, nog wel een romance in het verschiet met aquajoggen.
Oftewel,
ik heb ontdekt dat de eerste stap zetten echt prima uit kan pakken. Een leermoment met hoofdletter L. Nu alleen nog hopen dat anderen dat ook ontdekken – en mij bij de zijlijn weten te vinden ;-)
