Beste Fietsendief,
Zoals je wellicht op mijn blog al had gelezen, is mijn fiets (a.k.a. "Blockbuster") twee weken geleden gestolen. Balen. Gelukkig kon ik afgelopen donderdag eindelijk de vervanger ophalen. Fijn.
De volgende dag vertrok ik voor een weekendje Groningen. (Ben je er toevallig een beetje bekend? Een aanrader hoor - en niet alleen vanwege de vele fietsen.) Vandaag kwam ik weer thuis en hoopte ik mijn nieuwe fiets eens te kunnen testen. Tot mijn verbazing bleek de afgesloten berging echter leeg en mijn fiets weg.
Opnieuw deed ik aangifte van diefstal, ging ik langs de rijwielhandelaar en weer wacht ik op mijn vervangende fiets. Opnieuw betaal ik de verzekeringspremie, betaal ik bij aan de fiets en koop ik een nieuw slot. Mijn vakantiedag en -geld had ik liever anders besteed. Maar dat, beste Fietsendief, is niet waar ik het meest van baal.
Aangezien je weet waar mijn fiets stond, weet je ook in welke wijk mijn huis woont. In een echte kansenbuurt; volgens de één kansarm, volgens de ander kansrijk. In een groene wijk ook, waarbij de één denkt aan de wietplantjes binnen, de ander aan de grasveldjes en enorme bomen tussen de flats.
Zelf kies ik ervoor mijn wijk met een optimistische, hoopvolle en ietwat naïeve houding te beleven. Zo groet ik iedereen graag, vraag ik me vooral niet af hoe sommige buren in hun onderhoud voorzien, en ben ik intens blij als er spontaan iets wordt opgeruimd. Met deze houding wordt mijn leven een stuk zonniger (en misschien die van mijn omgeving ook een beetje). Als mensen horen waar ik woon en een wenkbrauw optrekken, vertel ik enthousiast over mijn lieve Marokkaanse buurvrouw en de vriendelijke buurmannen. Dan vertel ik ze dat ik me niet onveilig voel en blij ben met mijn woning.
Maar als ik in twee weken tijd twee keer mijn fiets kwijtraak en als de berging die ik deel met buren geen veilige plek blijkt, maak je het me wel heel lastig mijn optimisme vast te houden. Daar baal ik het meest van. Moet ik mijn buren voortaan groeten en ondertussen denken: heb jij soms mijn fietsen gestolen? Ik hoop het niet. Ik baal er zo van, want in een wereld als de onze, waarin we van genoeg rottigheid weten en de rottigheid na een vliegramp ook weer hard voelen, lijken optimisme en vertrouwen in de medemens, op kleine en grote schaal, juist zo hard nodig.
Tot zover mijn relaas. Ik ben nieuwsgierig naar jouw visie. Misschien zie jij het allemaal wel heel anders. Zullen we het er eens over hebben, bijvoorbeeld tijdens een fietstochtje? Daarvoor mag je natuurlijk gerust mijn fiets eens...lenen.
Groeten, Miek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een reactie achter!