Binnenstebuitenbuidel

Gisteravond heb ik een paar uurtjes doorgebracht achter de naaimachine. 

Het resultaat? Een goed humeur en een omkeerbare tas (mits leeg natuurlijk!). 

Het patroon en een duidelijke beschrijving vond ik hier.

Een fijn begin van het weekend :)

Het leven staat op groen!

Afhankelijk van de temperatuur zijn ze soms zijn rood of blauw, maar groen zijn mijn vingers nooit. Begrijp me goed, ik houd best van planten in huis (gezellig), bloemen op tafel (fleurig) en van zelfgekweekte kruiden/groente (jum!). Maar een succesvolle groenverzorger kun je me helaas niet noemen.

Menig verlepte plant verkaste naar mijn ouders ("we nemen 'm wel even mee..."), waar de plant vervolgens volop oerwoud-aspiraties ten tonele bracht. En hoe mooi het ook is de plant daar in volle weelde te mogen begroeten, het steekt natuurlijk wel een beetje. Was mijn tender loving care niet voldoende?

Daar komt bij dat er toch een soort opbouw zit in zorgen voor iets of iemand. Dat begint zo'n beetje bij een knuffelbeer en gaat dan via planten, huisdieren (van goudvis tot hulphond), naar partner en kinderen. En als het dan bij planten al moeilijk gaat...tja...wat dan?

Maar gelukkig, nog nét voordat ik me hier zorgen over kon maken, lijkt het tij te zijn gekeerd. Door de ramen zie ik volop groen en zowaar, ook binnen doen de planten het goed. Zelfs de kwakkelende geranium is gaan bloeien! Nu zou dit alles natuurlijk door "De Lente" kunnen komen, met haar ruime hoeveelheid daglicht. Maar met maxima rond de 10 en 12 graden, zal mijn warmte toch zeker ook hebben bijgedragen? Toch? ;-)

Hoe de spiegel kan liegen en bankzaken leuk zijn

Voor vanochtend stond er een bezoek gepland aan mijn favoriete bank. De medewerkers zijn er zeer hartelijk, de stoelen erg comfortabel en de koffie/thee/koek prima verzorgd. De bloedbank, ik kom er graag.
De bezoekjes verlopen meestal prima, maar een gemakkelijke klant donor ben ik helaas niet. Eerst is het even duimen dat mijn Hb-gehalte hoog genoeg is om te mogen geven, dan is het even goed zoeken naar de ader ("hmm... toch maar even links proberen..of toch maar rechts....momentje, ik haal even iemand anders erbij") en dan is het vaak nog even flink spelen met een stressballetje om het bloed snel genoeg te laten stromen.
Toen de spiegel me vanochtend vertelde dat ik behoorlijk pips keek, dacht ik dat er extra hard geduimd moest worden voor een succesvolle afname. Maar tot mijn grote verrassing was mijn Hb-waarde mooi hoog (joehoe!), de ader in één keer te vinden en stroomde het zakje moeiteloos in rap tempo vol. Prettig! En zo ziet u maar, de spiegel heeft het niet altijd bij het juiste eind ;)

Pssst, kom ik u wellicht een volgende keer tegen bij de bloedbank? Gezellig!