Heus,
ik ben best een beetje stoer. Spinnen verwijder ik zonder een kick te geven en van
spruitjes eet ik gerust een dubbele portie. Maar in een aantal zaken ben ik
minder heldhaftig. In de liefde en alles wat daaraan voorafgaat in het
bijzonder. En dat is niet zonder reden: de kans dat het “iets” wordt is klein en dan is
de kans dat “iets” ooit misloopt nog aanwezig ook. Veilig opstellen aan de
zijlijn is doorgaans dan ook mijn modus
operandi.
Hoewel
de zijlijn een heerlijk rustige plek kan zijn, vol ruimte voor een haakwerkje,
besloot ik me voor de verandering toch eens wat moediger op te stellen. Ik besloot de eerste stap(pen) te
zetten. Er gewoon eens voor te gaan. En jawel, beste lezer, niet zonder resultaat: het is aan! Dikke mik,
dat hardlopen en ik. Van een duurloopje door de bossen tot intervallen op de
baan, het is volop genieten. Heerlijk.
Euforie
met af en toe toch wat twijfel. Stel dat ik (ondanks de liefde van nu) later
alsnog word afgewezen door mijn eigen lichaam en het hardlopen niet meer zal gaan? Een pijnlijk vooruitzicht. Maar
niet één om lang bij stil te staan en zo minder van het lopen nu te genieten. Want ach, wie weet ligt er later, mocht het toch stuklopen, nog wel een romance in het verschiet met aquajoggen.
Oftewel,
ik heb ontdekt dat de eerste stap zetten echt prima uit kan pakken. Een leermoment met hoofdletter L. Nu alleen nog hopen dat anderen dat ook ontdekken – en mij bij de zijlijn weten te vinden ;-)
