Dierenliefde

Wie weet dat ik graag vegetarisch eet, dochter ben van een boerenzoon én graag schattige dierenplaatjes pin op Pinterest, zou gemakkelijk denken dat ik een dierenvriend eersteklas ben. Maar pas op, dieren en Miek zijn vaak geen goede combinatie. Zo ben ik een tikkie bang voor dieren (katten in 't bijzonder), wat de dieren dan weer oppikken en ze minder gezellig maakt richting mij. Et voilà: een ongemakkelijke cyclus. U begrijpt, ik zou nog beter stuntvrouw kunnen worden dan dierenarts.

Maar met enige afstand tussen mij en de dieren, gaat alles een stuk beter. En jawel, dan kan ik ook enorm genieten van alle fauna. Bijvoorbeeld van dieren op en rondom het water: futen en eenden.

Deze zomer ben ik enthousiast openwaterzwemmer geworden. In de lokale recreatieplas zwemmen met een avondzonnetje erbij, prachtig. Op warme dagen deel je het water vaak met dieren van het menselijke soort, maar op de koelere dagen, zwem je vooral tussen de watervogels. Futen bijvoorbeeld. Dat zijn die mooie vogels die hun jongen als veerpont ronddragen over het water:

Bron: www.nationalgeographic.nl

Maar futen zijn ook vogels die zo onderwater duiken en dan.... ja, wat dan eigenlijk? Een beetje bang dat ze dan een onderwateraanval beramen, heb ik dit toch even uitgezocht. Ik leerde dat het wegduiken gelukkig meer een vlucht- dan aanvalstactiek is en ik dus zonder (al te grote) angst kon blijven zwemmen. Daarnaast leerde ik dat futen een mooie balts kennen. Kijk, daar kan ik nou ook van genieten:

De vijver naast mijn flat is een minder geschikte plek om zelf te zwemmen, maar is dit jaar wel weer de thuisbasis van een eendengezin. En dat levert pure entertainment op als ik het raam uitkijk, ook leuk. Waar ze eerst als kleine bolletjes achter elkaar aan keutelden en het water in hopten voor hun zwemlessen, zijn de kleintjes inmiddels groot en racen ze elkaar graag achterna over het water.

Het gezin Eend was dit jaar extra bijzonder. Want waar voorgaande jaren het aantal mini eendjes nogal eens drastisch afnam, zijn dit jaar alle acht kuikens groot geworden. Met dank aan vader Eend, een brandgans. Hoe dit vaderschap biologisch in elkaar steekt, is me een raadsel, maar als stoere papa heeft hij zijn taak met verve vervuld. Hij maakte zich groot als er gevaar dreigde en hield samen met moeder Eend de groep goed bij elkaar. Een mooi gezicht. Inmiddels kan ik mama Eend niet meer van haar dochters onderscheiden, maar papa Eend blijft duidelijk de heer des vijvers. Helaas kon ik ze niet zo mooi op de foto krijgen als dat ik ze vanuit mijn raam kan zien, maar voor het idee, hier een kiekje van mijn geliefde buren, familie Eend:

Fijne dierendag!

P.s.: Inmiddels wordt de familie wel een beetje luid. Ze kunnen allemaal kwaken. Vooral 's ochtends vroeg. En tja, dan realiseer ik me toch weer dat mijn dierenliefde ook in dit geval nóg groter is met een beetje afstand ;-)