De retour à Paris



Een paar weken geleden schreef ik hoopvol "Paris, à bientôt!" en warempel, gisteravond was het al zo ver. Na het werk stapte ik op de fiets, op naar Parijs. Dit keer niet naar de Eiffeltoren of het Louvre, maar terug in de tijd, naar hartje Monmatre, naar Le chat noir: hét artistieke theatercafé eind 19e eeuw.

In het theater namen de dansers van het Scapino ballet mij - en een zaal vol dames en heren van respectabele leeftijd - mee naar een wereld vol Franse chansons, mooie kostuums en geweldige dans. En wat een bewondering heb ik dan toch voor die dansers. Het ziet er zo licht, zo vloeiend en zo gemakkelijk uit, dat je beseft dat het echt uitzonderlijk is wat ze kunnen.

Als ik na afloop terugloop naar mijn fiets, merk ik dat ik lichter loop. Ik maak bijna een huppeltje en vraag me af, zouden al die oudere dames en heren straks niet stiekem ook een dansbeweging maken? Zo thuis voor de spiegel, als geen ander kijkt? De gedachte doet me glimlachen en blijmoedig fiets ik terug naar huis.

Heel fijn, zo'n avondje Parijs om de hoek!