Afhankelijk van de temperatuur zijn ze soms zijn rood of blauw, maar groen zijn mijn vingers nooit. Begrijp me goed, ik houd best van planten in huis (gezellig), bloemen op tafel (fleurig) en van zelfgekweekte kruiden/groente (jum!). Maar een succesvolle groenverzorger kun je me helaas niet noemen.
Menig verlepte plant verkaste naar mijn ouders ("we nemen 'm wel even mee..."), waar de plant vervolgens volop oerwoud-aspiraties ten tonele bracht. En hoe mooi het ook is de plant daar in volle weelde te mogen begroeten, het steekt natuurlijk wel een beetje. Was mijn tender loving care niet voldoende?
Daar komt bij dat er toch een soort opbouw zit in zorgen voor iets of iemand. Dat begint zo'n beetje bij een knuffelbeer en gaat dan via planten, huisdieren (van goudvis tot hulphond), naar partner en kinderen. En als het dan bij planten al moeilijk gaat...tja...wat dan?
Maar gelukkig, nog nét voordat ik me hier zorgen over kon maken, lijkt het tij te zijn gekeerd. Door de ramen zie ik volop groen en zowaar, ook binnen doen de planten het goed. Zelfs de kwakkelende geranium is gaan bloeien! Nu zou dit alles natuurlijk door "De Lente" kunnen komen, met haar ruime hoeveelheid daglicht. Maar met maxima rond de 10 en 12 graden, zal mijn warmte toch zeker ook hebben bijgedragen? Toch? ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een reactie achter!